Rozdział 3 Killer

* Sophie *

Gdy tylko opuściłam dom poczułam dziwne uczucie w okolicy serca, a poczucie winy nie dawało mi spokoju. Kucnęłam przy uchylonym balkonie i przyjrzałam się bliżej radosnym rodzicom. Popłynęła mi pojedyncza łza. " Przepraszam"- wyszeptałam do szyby. Koło mnie zjawiła się moja przyjaciółka. 

- Idziesz ?

Pokiwałam jej twierdząco głową i obie powędrowałyśmy chodnikiem na podjazd, na drugim końcu ulicy. Czekała już na nas reszta paczki.

- No siema dziewczyny.Wskakujcie.

Tom otworzył nam drzwi, witając się z Miri dość długim pocałunkiem.

- Możecie już skończyć!- wykrzyczaałm im prosto w twarz. 

Puściły mi nerwy. Nigdy nie potrafiłam kłamać. Zrobiło mi się strasznie głupio. Z rozmyśleń wyrwał mnie głos przyjaciela. O ile mogę go tak nazwać. Powiedzmy, że Miranda jest trochę bardzo o niego zazdrosna. Ale nie wnikam.

- Pani ładna nie tak ostro.- zażartował. 

Po minie Miri widziałam, że była zdenerwowana. Uśmiechnęłam się cwaniacko, a na moichpoliczkach pojawiły się rumieńce. 

 Miranda całą drogę się do mnie nie odzywała, a do Toma to już w szczególności.

- Jesteśmy!- z rozmyśleń wyrwał mnie głos drugiego kolegi. 

Z tego wszystkiego nawet go nie zauważyłam. Ma na imię Nathan. Co tu dużo gadać. Wysoki przede wszystkim, szczupły, mega przystojny- rozmażyłam się. Mimonto nie zwracam na niego większej uwagi. Między innymi dlatego, że się wr mnie podkochuje od drugiej klasy.

Wyszliśmy z samochodu i ruszyłyśmy w stronę budynku, z którego dobiegała głośna muzyka. Wiele ludzi było na tyle nachlanych, że zasneli na chodniku przed klubem. Wywróciłam oczami. Weszłyśmy do środka. Impreza dopiero się rozkręcała, a ja już miałam zamiar wracać.

- Mir ja nie mogę tu dłużej zostać.

- Laska wyluzuj się. Zachowujesz się jak rozwydrzony dzieciak.

Wściekłam ominęłam przyjaciółkę i siadłam przy barze, za którym stało niezłe ciacho. Przygryzłam dolną wargę, a następnie zlustrowałam go od góry do dołu. Blondyn, błękitne oczy, piękny wyrazisty uśmiech i te dołeczki- rozmażyłam się.

- Jestem aż taki brzydki ?- chłopak zaśmiał się, widząc rumieńce na mojej twarzy.

Pokręciłam mu kategorycznie przecząco głową.

- A powiedz mi co taka ślicznotka robi "tutaj" ?

Wzruszyłam bezradnie ramionami.

- Wiesz..................- nie zdązyłam dokończyć, gdyż lekko musnął mój lewy koncik ust.

Sztucznie się do mnie uśmiechnął.

- Masz!- podał mi szklankę z drinkiem.

- Aale ja nie pije.- mówiłam złamanym głosem.

- Masz i pij suko, bo nie ręczę za ciebie.

Przestraszyłam się chłopaka. Patrzył się na mnie jak w obrazek, nieodrywając wzroku. Jeden drink........drugiiiii......trzeci.

- Dawaj jeszcze.

Z wielkim uśmiechem na twarzy dolewał mi kolejne porcje, po których coraz bardziej kręciło mi się w głowie i chyba nie myślałam racjonalnie.

- Chodź- złapał mnie za rękę i zaczął prowadzić długim korytarzem na zawnątrz budynku.

- No to teraz się zabawimy.

Zbliżył nasze usta do siebie i składał na nich namiętne pocałunki. Pozbył się mojej bluzki co dało mu jeszcze większe podniecenie.

- Ślicznie wyglądasz kotku.

Uśmiechnęłam się do niego szyderczo.

- Jesteś taka aapetyczna.

Tą cudowną chwilę przerwał nieoczekiwany zwrot akcji. Podbiegł do nas jakiś koleś i zaczął okładać...... Chwila jak on miał na imię. Kurwa ja go nawet nie znam.

Próbowałam ich jakoś od siebie odciągnąć, ale chwiejnym ruchem upadłam na ziemię.

- Nic.ci nie jest ?- zapytał mnie i pomógł mi wstać. Barman z powrotem do nas podbiegł i rzucił sie na mnie.

- Uciekaj!- krzyczał chłopak w kombinerce.

Nie trzeba długo prosić- pomyślałam i momemtalnie zjawiłam się w budynku.

* Mark-tata Sophie *

Miałem trochę poczucie winy, że nie puściłem Sophie na tą imprezę. Nie powinienembył obciążać ją swoimi problemami. Sęk w tym, że boje się że ON ją znajdIe i zrobi coś królewnie. Nigdy bym sobie tego nie wybaczył. podreptałem na górę i kilka razy zapukałem do pokoju córki.

- Sophie otwórz. Słuchaj przepraszam. Nie powinienem był ci zabronić iść na tą imprezę.

Nic, cisza.

- Sophie wchodzę.

Otworzyemł drzwi i pierwsze ce to poczułem zimny powiew wiatru. Uciekła. Ona uciekła. Nie wierzyłem własnym oczom.

- Karen ? Ona zniknęła.

Do pokoju wpadła zdenerowana żona.

- Mark powinniśmy jej powiedzieć.

Kobieta straciła nadzieję, że nasza mała Sophie jeszcze żyje.

- Ciii. Zobaczysz wszytsko będzoe dobrze.

Przytuliłem ją, a następnie oboje pojechaliśmy na imprezę, na której prawdopodobnie znajduje się Sophie.

* Sophie *

Chwiejnymi ruchami szłam po parkiecie wzdłuż długiej podłogi. Uśmiech nie zchodził mi z twarzy, a głowa jakby płonęła. Światła zgasły. Ciemność opanowała całe pomieszczenie.  Słyszałam strzał. Przyglądałam się całej scenie.

- Nathan! Nie!!!!- zaczęłam krzyczeć, ale ktoś mi zatkał usta ręką. Wyrywałam się, ale ich było.........pięciu. Jeden z nich przystawił mi pistolet do głowy.

- Czy wiesz kim jesteśmy ?

Nic nie odpowiedziałem.

- Kurwa jak zadaje pytania, to masz mi na nie odpowiadać.

- Dddaark Diiirrectioon.- wydukałam.

- Słońce. Widzę, że nie znasz całej prawdy.

Uśmiechnął się do mnie. Skorzytsałam z jego dobrego humorku i kopnęłam go w krocze, a reszcie sięę wyrwałam.

- To nie koniec suko. To dopiero początek.

Zlekceważyłam go. Uciekłam prostą drogą. Stanęłam na środku ulicy i zaczęłam płakać. Upadłam na ziemię. Przepraszam Nathan. Zaczęłam ryczeć jak małe dziecko. Po chwili zauważyłam światła. Samochód zatrzymał się przede mną, a z samochodu wysiadł mężczyzna i kobieta. Brunet wziął mnie na ręce i lekko musnął moje czoło.

- Cii słońce już teraz wszytsko będzie dobrze- wyszeptał mi do ucha.

----------------------------------------------------------------

Hej, hej, hej. I jak się podoba rozdział ? Piszcie opinie w komentarzu. Naprawdę dziękuję wam, że jesteście. Koffam was. Ask. Ask.fm/ola267 Drugi blog: what-makes-you-beutiful-onedirection.blogspot.com Głóena bohaterka została zmieniona. Zapraszam do zakładki bohaterowie.